نوروز خوانی یا بهار خوانی یا نوروزی، گونه‌ای از آواز خوانی است که در گذشته در ایران رواج داشته است. در حال حاضر خاستگاه این گونه آواز خوانی بیشتر در استانهای مازندران و گیلان بوده که به صورت بسیار محدود انجام می‌گیرد. پیشینه این گونه آواز مربوط به دوران قبل از اسلام می‌باشد که در بعضی از کتب نزدیک به دین زرتشتی و در ستایش اهورا مزدا و همچنین در توصیف طبیعت و زیبایی فصل بهار و ستایش شاهان و امیران آمده است. بعد از ورود اسلام و مذهب شیعه این گونه آواز با مفاهیم مذهبی و روایات اسلامی آمیخته شدند. درباره نوروزی خوانی برای نخستین بار الکساندر خوتسکو( ایرانشناس روسی) در سال ۱۸۴۲ در کتابی در مورد فرهنگ و گویش های شمال ایران که در لندن به چاپ رسیده اشاره شده است. در نوروز خوانی افرادی که به آنها نوروز خوان گفته می‌شده است پیش از آغاز فصل بهار به صورت دوره‌گردی به شهرها و روستاهای مختلف می‌رفتند و اشعاری در مدح بهار یا با ذکر مفاهیم مذهبی به صورت بداهه یا از روی حافظه می‌خواندند. این اشعار به زبان فارسی و یا زبان‌های محلی بوده است و پس از اسلام اغلب پس از ستایش خدا در مدح امامان شیعه گفته می‌شده است. این اشعار بیشتر بصورت ترجیع بند بوده و توسط یک یا چند شخص همزمان خوانده می‌شده است.
Reading New Year or Spring recital or the kind of singing that has prevailed in the past . At present the origin of this species singing in Mazandaran and Gilan provinces that will be very limited . After the arrival of Islam and the Shiite religious concepts and narratives song of this species have been mixed . Reading about the New Year for the first time Alexander Khvtskv ( Iranologist Russian) in 1842 in a book about the culture and dialects of northern Persia , which was published in London mentioned. The poems in Persian and local languages has been so often after praising Allah , Islam has been said in praise of the Shi'a Imams . The lyrics are mostly refrain has been read by one or more simultaneously .
