خالصانه آمده‌ایم تا زیارتتان كنیم و با دل‌های خسته اما امیدوار، خدا را در این مكان با بغض‌های شكسته فرا بخوانیم و بگوییم كه شهدا! ما شما را فراموش نكرده‌ایم... اصلاً مگر حماسه، شهادت، هویزه، طلائیه، بستان، صدای غرش توپ‌ها، حسین فهمیده‌ها و باكری‌ها، چمران‌ها، آوینی‌ها و ... فراموش شدنی هستند؟ نه، ما آمدیم تا بگوییم كه شما در روح و باطن ما جای دارید. آمده ایم تا فریاد بزنیم: هان ای شهدا، راه شما، اندیشه شما و تفكر شما در روح و روان جامعه ایرانی جای دارد. ای شهدای گمنام و ای غلطیده‌شدگان در سرب‌های سرد و سنگین كه به عشق امام میهن و انقلاب و اسلام، سر بر سودای عشق گذاشتید.. اینجا كجاست؟ ما كیستیم... شما كه بودید؟ و كجایید؟ بر مزار كدامتان بگرییم كه بغض امان نمی‌دهد...