حاجی فیروز مشهورترین هنرمند قومی سنتی، که در خیابان های ایران در روز های نزدیک به نوروز به چشم می خورد.حاجی فیروز رهگذران را با خواندن ترانه های سنتی و رقص و نواختن دایره ی خود، برای چند سکه سرگرم می کند.وی به ندرت بر دری می کوبد، اما به محض باز شدن دری اجرای خود را آغاز می کند.

حاجی فیروز چهره ی خود را سیاه می کند،لباس های بسیار رنگارنگ ،معمولا-اما نه همیشه-قرمز می پوشد و همیشه کلاهی بر سر دارد که گاهی بلند و مخروطی شکل است.ترانه هایش، در جمله بندی و ملودی کاملا سنتی و سرود های تکراری کوتاه هستند.نمونه ای از این ترانه ها:

حاجی فیروزه /سالی یه روزه سالی  یه روزه.

همه میدونن/ منم می دونم.

عید نوروزه/ سالی یه روزه.

ترانه ی زیر معمولا به یک "لهجه ی خنده دار" سنتی یا با تقلید از یک لکنت زبانی خوانده می شود:

ارباب خودم سلامو علیکم،

ارباب خودم سر تو بالا کن!

ارباب خودم منو نیگا کن،

ارباب خودم لطفی به ما کن.

ارباب خودم بزبز قندی،

ارباب خودم چرا نمی‌خندی؟

گاهی اوقات، حاجی فیروز، که درآمدش به توانایی و استعدادش در سرگرم کردن با طنز بستگی دارد، ترانه های سنتی دیگری نیز مطابق با روال خود کار میکند.یکی از محبوب ترین ها که ترجمه ی آن تقریبا ناممکن است این ترانه می باشد:

بشکن بشکنه، بشکن،

من نمی‌شکنم، بشکن،

اینجا بشکنم یار گله داره،

اونجا بشکنم یار گله داره،

این سیاه بیچاره چقد حوصله داره

(کلمه ی "بشکن" ممکن است توسط تماشاچیان به عنوان برگردان به ترانه خوانده شود.)